Soms gaat het leven precies zoals wij willen. Heel vaak niet. Eigenlijk is het een voortdurend bijstellen van verwachtingen, stapjes terug doen, accepteren van de realiteit van deze dag. Drie weken geleden nodigde een mooie lange gang mij uit tot een huppeltje. Daarna hoorde ik het geluid van knappend elastiek in mijn kuit met een vlammende pijn tot gevolg. Lopen ging meteen niet goed meer. Nadat ik enige tijd later met gescheurde spier op de bank beland was, kwamen de gedachten en gevoelens over deze situatie op gang. Gedachten: “Joggen gaat dus voorlopig niet meer en ik was juist zo lekker bezig met iets vaker, langer en snellere rondjes door het bos als voorbereiding op mijn reis naar de Himalaya eind juni”. Gevoelens: Teleurstelling, zeurderig gevoel in mijn buik, hoge ademhaling, AU, mijn been. Gedachten: “Oh jee zal ik wel op tijd herstellen? En we zouden komend weekend de tent gaan opzetten op ons plekje op Vlieland. Nu ben ik toch thuis op mijn verjaardag en dus, visite voor taart.” Oké bijstellen dus. Mindfulness beoefenen pur sang. Ruimte geven aan de gevoelens en dan bedenken hoe ga ik nu goed voor mezelf zorgen en laten zorgen. Nieuwe gedachten weer laten komen en gaan. Gepaard met nieuwe gevoelens en deze weer ruimte geven. Voor mijn verjaardag hoefde ik de boodschappen niet te doen en de drankjes niet te serveren. Wel leefde ik me uit op het bakken van twee mooie taarten. De tent werd een week later voor me opgezet. Ook wel lekker makkelijk, dacht ik. Hoef ik daar niks aan te doen. Totdat een stormpje de tent scheurde. Oké opnieuw bijstellen. Hop naar Vlieland met een nieuwe tent. Met de bus naar de camping, ook een nieuwe ervaring. Heel mindful over hobbeltjes lopend naar de tent. Veel laten en kijken naar de afbraak van de zielige tent en opbouw van de nieuwe oude die ook nog enig verstelwerk nodig had. Wat dan weer een mooie meditatieve ervaring op zich was; gewapend met zeilnaald, ijzergaren en vingerhoed rustig in het zonnetje, met het geluid van de zee en de meeuwen, zonder haast in het nu.

De loop van het leven zijn gang laten gaan is misschien wel je steeds weer verhouden tot wat er nu is. Gedachten, gevoelens, en ademhaling observeren en laten zijn. Dan weer een volgende stap maken. Elke keer weer opnieuw. Soms heel gemakkelijk en dan weer verdraaid moeilijk.

Evelien van Straaten 28 april 2013