Deze zomer was ik 4 weken in India. Een aanrader voor eenieder die even helemaal door elkaar geschud wil worden om uit de automatische piloot te komen.  Alles wat in ons Nederland zo normaal is, geldt in India niet. Hier gelden andere regels, zoals: De elektriciteit werkt soms. Toilet en douche zijn schaarse en luxe producten. Schoon is je stoep schoonvegen en verder niks. Een politie agent kan je beter niets vragen; zo leidde een vraag aan een agent op een vliegveld of er nog een andere pinautomaat was omdat deze niet werkte, tot snauwende vraag waar ik vandaan kwam, wat mijn bestemming was en een uitgebreide paspoortcontrole. Ik was zelfs even bang dat ik mee moest.

Een verkeers-regelende politieagent kijkt vooral heel belangrijk en blaast regelmatig op zijn fluit om volstrekt onnavolgbare redenen.
In het verkeer hebben de sterksten en snelsten voorrang. Dit betekent dat je als voetganger en hond altijd op je hoede moet zijn. Veel honden lopen mank. Koeien niet. Daarvoor gelden andere regels, want die zijn heilig. Op een middag hoorde ik achter ons Guesthouse in Leh geloei en zag daar een koe staan. De baas van het Guesthouse opende de poort en madame de koe liep naar binnen naar haar stal. Ze was even wezen stadten.
In een auto probeert iedereen altijd zo hard mogelijk te rijden. Wie het eerst komt, mag door, geldt hier. Dit geldt ook voor tegemoetkomende inhalende auto’s op smalle, glibberige wegen in de Himalaya.
Ongelijkheid is openlijk aanwezig in alles. Bijvoorbeeld zichtbaar in graatmagere fietsriksja bestuurders die goedgevulde rijke Indiërs vervoeren.

Vooral de eerste dagen viel het niet mee om alles te accepteren zoals het zich voordeed. Bijvoorbeeld als iemand mij als wc het onwelriekende hok vol behoeften van vorige bezoekers aanwees. Of wanneer we vlak langs het ravijn reden en een auto op ons af kwam die er echt niet langs leek te kunnen, toch doorreed. Of een man die als baan de hele dag op een steen stond te hakken. Of toen de adem me 2 uur lang benomen werd op 5359 meter hoogte en we niet verder konden door een naar beneden gevallen rotsblok.
Ik heb deze 4 weken heel regelmatig “oké” tegen mezelf gezegd, als een mindful mantra en mezelf toegestaan wat ik voelde. En dat hielp. Steeds minder had ik behoefte aan controlerende gedachten en meer en meer kon ik openstaan voor hoe het leven zich in India zich aan mij presenteerde en genieten van de waanzinnige wandelingen, uitzichten, kleuren, smaken, gastvrijheid en vriendelijkheid en  fraaie ontmoetingen. Terug in Nederland merk ik hoe ik blij kan zijn met wc’s, licht en schoon water. Niets is zo vanzelfsprekend meer en onze luxe levensstandaard in Nederland voelt als cadeautjes krijgen.

Evelien van Straaten 19-09-13